De papieren agenda is terug. Ik zie steeds meer collega’s met zo’n kleurig klein boekje rondlopen, het soort boekjes dat tien jaar geleden achteloos werd afgedankt. Nu schaffen mensen ze weer gretig aan en geven ze elkaar cadeau.
Een veel aangehaald motto daarbij is: ‘denken met je handen’. Mensen veranderen als ze de werkplanning op papier maken. Ze krijgen meer overzicht en doen het rustiger, creatiever, vrijer. Ze maken zich los van de digitale dwangbuis en nemen de planning van de dag, de week, het jaar weer in eigen hand. Ze boren daarbij ook andere energiebronnen aan. De agenda wordt weer uitdrukking van persoonlijke visie, ambitie en verlangen. Geen gehoorzame afspiegeling van rooster en productieschema’s, geen slavernij aan het systeem, nee, gewoon een eigen en doorleefde planning. De agenda wordt weer iets persoonlijks.
De werkplanning kreeg te lange armen en werd onbarmhartig.
Ik heb jarenlang een digitale planner gehad en dat werkte in teamverband best goed. We keken makkelijk bij elkaar in de agenda en communiceerden vlot over deadlines, afspraken, vakantie en werkdruk. Maar er kwam een moment dat ik niet meer wist wie wat in de agenda zette en waarom. Dat ik me ongemakkelijk ging voelen omdat dingen té lang van te voren werden ingevuld en de jaarplanning me ontglipte. Dat de tijd tussen afspraken, lesuren en vergaderingen verkruimelde en de noodzakelijke voorbereidingstijd naar de avonduren verschoof.
Nevenactiviteiten –leuke en belangrijke dingen die je jezelf of anderen gunde – werden obstakels. Persoonlijke dingen, als je ze niet in het digitale schema zette, lukten ze niet meer. Niet zelden werd ik in onmogelijke reisschema’s gewrongen, omdat niemand zich een voorstelling maakte bij de logistiek van de verplaatsing (tja, dat heb je als je in een uithoek van het land woont en werkt).
De werkplanning kreeg te lange armen en werd onbarmhartig. Er moest zoveel en je kon er maar weinig tegenin brengen. Als je niet oppaste, werd je gepland.
Dit was uiteraard de realiteit vóór corona, maar ook de realiteit vóór het weer invoeren van de papieren agenda. Alles wat daar nu instaat, is er door mijzelf ingezet. Het zijn lange lijstjes op zacht crèmekleurig papier. Met mooie ronde hoekjes rond volgekrabbelde pagina’s. De werkdruk is niet minder hoog, maar de planning heeft opnieuw een vriendelijk en persoonlijk gezicht. Ik verwonder me daar wel over: dat een klein schriftje die mildheid en menselijkheid kan inbrengen.
Dat een klein schriftje mildheid en menselijkheid kan terugbrengen.
Die nieuwe mode van ‘plannen met je handen’ ondersteun ik. Van harte. Elke dag biedt een schriftje weer nieuwe kansen voor compassion, terugkeer naar menselijke bespiegeling. En voor empowerment: het Heft in eigen handen nemen.
Column verschenen op www.barmhartigheid.nl.